کلاریس عزیزم،
بزرگترین بلاهت من این بود که گاه حرف را -بی توجه به محتوی- با استناد به خصوصیات گوینده ای که برایم ناخوشایند بوده، رد کردم.
تردیدی نیست که آدمها یک سره بدی و کژی نیستند و در کردار و گفتار "بدترین" انسان ها هم می توان چیزی جز هویت ِ بیرونی ِ غالب آنها یافت.
زشت ترین ِ ظرف ها هم ظرفیت نگه داشتن لذیذترین ِ غذاها را دارند. بلاهت است اگر برای ظرف اصالت قائل شویم.
اکنون حتی باور ندارم که "عالم بی عمل" به "زنبور بی عسل" می ماند؛ که تهدید بالقوه نیش زنبور کماکان باقی است، اما خسران بی عمل بودن عالم، جز برای خود او نیست و باقی، بهره ای است از دانایی که نصیب دیگران شده.
غذای خوش بو، کماکان وجودی نیکو در این جهان است، حتی اگر مزه دلپذیر نباشد.
ظرف جایی در این معادله ندارد.
قربانت،
بابک.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر